Het zit er op!

Daar waar ik al vanaf november ergens naar verlang is het noorden van het zuid-eiland. De 'Golden bay' en 'Abel Tasman nationaal park'. Aan de foto's te zien is dat een waar paradijs met zon en strand.
Oftewel Fenna stapt weer in haar auto en rijdt die kant op. En wat krijg ik...zon en strand! Ja echt waar, heerlijk. Zo fijn. Ik geniet weer eens volop. Ik verblijf in het hippie plaatsje Takaka. Vanuit daar kan ik naar het noordelijkste puntje rijden en kom ik uit op een strand. Er zijn meer mensen aanwezig, maar het is zo groot. Ik lig bijna alleen daar. Genieten van de zon op mijn huid. Het voelt alsof ik even kan opladen. Reizen is vermoeiend. Elke keer de auto in en uit. Plannen. Bijna elke nacht een ander bed. Besluiten nemen. Maar ook gewoon alle mooie indrukken verwerken. Het put me soms wel even uit. Dan voel ik me moe of lui. Even geen zin om te wandelen of om weer echt iets te ondernemen. Dan is een dagje (of zelfs nu houd ik het maar twee uurtjes uit) strand erg welkom!
Ik zie een zeehondje met haar jong, en kan erg dichtbij komen. Ah mooi, die kleine had ik nog niet op mijn 'gezien-lijstje'.
Als ik in het dorpje langs het kleine theater-bioscoopje loop zie ik dat de dag daarna de Hobbit voor de laatste keer draait. Dat komt mooi uit, want die heb ik nog niet gezien. Een mooiere plek om de film te kijken is er natuurlijk niet. En aangezien ik net weer wat plekken heb gezien waar een stukje film is opgenomen, is dat extra leuk. Het is een klein theater. We zitten maar met zo'n tien mensen in de zaal. Aan de zijkanten staan banken in plaats van bioscoop stoelen. Ik zak onderuit, zak chips en een cola. Laat de show beginnen!
Het nationaal park Abel Tasman ben ik niet van plan om echt in te gaan. Maar ik rijd wel aan de noordkant een stukje die kant op. Rijden en zien waar ik uit kom. Ongeveer 13 kilometer onverharde weg verder (geen idee waar ik heen ga), kom ik uit op het begin- of eindpunt van de meerdaagse trekking. Een prachtige baai, blauwe zee, wit strand. Er is wederom bijna niemand. Voornamelijk wandelaars die de boot nemen naar een dorpje. Ik loop een stuk het strand op en kan van het water en strand genieten met niemand om me heen. Dit is werkelijk waar, waar ik zo op had gehoopt. Ik heb het voor elkaar!
In de Marlborough sounds verblijf ik nog een nachtje in een rustig afgelegen hostel. De eigenaar stelt twee kayaks beschikbaar voor zijn gasten. Dus wie ben ik om te gaan wandelen! Ik neem een kayak mee en peddel zo'n twee uurtjes over zee, in de Marlbouro sound. Prachtige uitzichten, kwallen in het water en een prive baai. Ik ben zo blij.

Een paar mooie zonnige dagen later arriveer ik in Picton. Ik ben klaar met het zuider eiland en neem mezelf en de auto mee met de ferry. Op naar het noorden! Het eiland waar ik weer zulke andere verhalen over hoor. Andere landschappen. Ik ben benieuwd!
Wellington is de hoofdstad. Een stad waar het altijd waait. In drie uurtjes loop ik door het centrum, bekijk ik een museum en neem ik een tram naar de top van een heuvel voor een prachtig uitzicht. Een mooie drukke stad. Maar ik voel dat ik hier niet te lang wil zijn. Een nachtje slapen en dan vertrek ik weer in de ochtend, ik wil verder.

Ik ben uitgenodigd in Whanganui om bij de moeder (Maureen) van Luton (familie in Fox) te verblijven. Altijd even spannend waar ik terrecht kom. Maar als ik haar bel om te overleggen over mijn aankomsttijd, voelt het meteen goed. Ik passeer een Nederlands winkeltje op mijn weg naar haar. Ik koop een stuk Nederlandse kaas. Leuk om een Nederlands souvenirtje voor haar te hebben als bedankje.
Het is een geweldig ontvangst! We lunchen en kletsen. Ik heb een prachtige rose kamer, een fijn bed. Ze neemt me mee om wat dingen te laten zien in de stad. En ze vraagt me of ik ooit koeien heb gemolken. Uhm, nee? We gaan naar haar kleindochter. Haar man werkt op een boerderij. Ik word door de kleindochter meegenomen en ze laat me de kalfjes zien als ze melk krijgen. De grote koeien worden automatisch gemolken. Het is een heel systeem. Een van de boeren vraagt me of ik de 'zuignappen' op de uiers wil zetten. Ja tuurlijk. Het kan soms een vies werkje zijn omdat je tussen de achterpoten moet werken. De koeien staan op een draaisysteem. Hopen dat ze geen vlaaien laten vallen...
Het lukt me aardig. De laatste koe stribbelt wat tegen en zijn achterpoot zit onder de stront. Mijn vest zit al onder en ik geef het stokje mooi weer over aan de boer. Leuk om te zien! Melk- melkpoeder is een groot export product van NZ.
Voor het avondeten gaan we naar Luton's zus en haar man. De kleindochter van Maureen, met man en zoontje komen ook. Zo gezellig. Het voelt als mijn Nieuw Zeelandse familie! Ik voel me er thuis en ze zijn zo lief en verwelkomen me met open armen! We eten vegetarisch, met chocoladetaart als toetje!
Maureen en ik gaan de ochtend daarna het centrum in. Ze koopt Nederlandse zoute drop voor me! We drinken ergens thee en ze vertelt een hoop. Het klikt goed, een heerlijk mens. Als ik vertel dat ik af en toe van plan ben in mijn auto te gaan slapen, geeft ze me geld voor een nachtje hostel. Ze wil gewoon dat ik zo min mogelijk in mijn auto hoef te slapen. Ik beloof haar dat ik er gebruik van zal maken! Met nog wat zelfgemaakte koekjes die ik meekrijg, vertrek ik na de lunch. Een geweldig bezoekje!

Als ik verder rijd heb ik eigenlijk niet helemaal duidelijk waar ik heen ga. Of in ieder geval, waar ik ga slapen vannacht. Uiteindelijk besluit ik via een mooie scenic route door te rijden naar het nationaal park Tongariro. Bekend om de vulkanen en de vulkanische activiteit. De vulkaan van Lord of the Rings, mountain Doom, is er een van. Nou, die wil ik natuurlijk beklimmen!
Ik heb niet heel veel keuze (geen hostels) en besluit in mijn auto te gaan slapen, maar dan wel op een camping met faciliteiten. Dat maakt het dat ik niet helemaal back to basic hoef, zonder camping spullen. De dag daarna is het prachtig weer en ik besluit dan ook meteen de dag-wandeling te maken. Een van de bekenste en populairste dagwandelingen van het land. Nou, dat is te zien! Het is heel erg druk op de route. Ik moet mijn irritaties aan de kant zetten, want iedereen heeft het recht hier te lopen, ik doe het namelijk zelf ook. Langzaam wandelen is alleen niet aan mij besteed en ik haal heel veel mensen in. Al snel ben ik bij de vulkaan die ik op wil klimmen, Ngauruhoe (mountain Doom). Hier is geen pad, maar meer 'zoek je eigen weg naar boven'. Het is als 3 stappen omhoog, 1 naar beneden. Een vulkaan met mul zand, stenen en vrij steil de hoogte in. Lastig, maar als ik een doel heb...
Na een leuke klim partij ben ik er! Boven op de berg, 2287 meter hoog. Een prachtig vulkanisch uitzicht, donkere grijze, zwarte en rode kleuren. Een blauw meer wat ertegen afsteekt. Rook walmt op uit de grond. Ik eet een boterham en besef me waar ik ben.
Naar beneden is absoluut irritant, maar het gaat een stuk sneller. Ik heb het snel door en laat mezelf gewoon naar beneden sliden op mijn voeten. Mijn schoenen en zelfs mijn sokken ontploffen bijna van de hoeveelheid zand die erin komt. Maar even doorzetten! Ik ben blij weer 'beneden' te zijn. Verder met de rest van de hike. Weer een kleine beklimming later komen er 3 prachtige meren tevoorschijn. Blauw en groen. Wat een velle kleuren in deze omgeving. Wauw. Schitterend. Als ik achter me kijk zie ik nog een stuk rode gesteenten en de vulkaan met zijn prachtige, eigenlijk symmetrische vorm. Ik kan weer eens niet stoppen met het maken van foto's. Een magisch sprookje.
Ik ben blij hier te zijn en vervolg mijn trip. In zijn geheel loop ik het in 7 uur, waar ik volgens de bordjes best 11 uur over had mogen doen. Ach, ik herken mezelf. Ik wil door. En wat me opvalt, en ook van andere solo-reizigers terug hoor. Als je samen reist neem je grotere breaks. Je luncht, je kletst en kijkt naar het uitzicht. Ik ga ergens zitten, eet snel een boterham, maak een foto en ben weer weg.

In de hostel merk ik dat ik weer 'socialer' ben. Ik praat met mensen, heb meer behoefte aan contact. Ik bedenk me dat ik wellicht 2.5 week nodig had om uit Fox weg te gaan en weer in de 'normale' wereld mee te komen. Meer mensen, drukker, socialer, noem maar op. Zo erg ik de behoefte had om precies mijn eigen ding te doen, zo erg krijg ik nu behoefte om met andere te zijn. Af en toe heb ik het even gehad met dat alleen reizen. Allemaal mooi en aardig en heerlijk om mijn eigen keuzes te maken. Maar alleen is ook zo alleen. Wie rijdt er vandaag? Oja, ik.
In de hostels hierna, heb ik wat leuke gesprekken, met interessante mensen. De tijd vliegt voorbij.
Via Taupo rijd ik naar het park Wai o Tapu. Verschillende gijsers, bubbelende modder en gekleurde meren. Het is toeristisch, maar de moeite waard. Wederom de kleuren die me aanspreken, geel oranje groen blauw. De aarde spreekt hier. Het binnenste komt naar boven. Wonderlijk. Als ik Gollum hier tegen zou komen ben ik niet verbaasd.

In Hahei, een klein dorpje in de Corromandel Peninsula, heb ik het beste hostel tot nu toe. Klein, rustig, netjes, en heerlijk weer met een heerlijk strand. Ja hoor, ik ben er weer aan toe. Ik merk dat het einde van mijn NZ trip eraan komt. Ik heb zin om naar huis te gaan, maar wil nog wel even genieten van mijn tijd hier. Bikini, boek, gezellige mensen, kleine mooie wandeling. Zo fijn, zo intens! Als ik aankom regent het, maar gelukkig schijnt de dag daarna de zon volop.
Als ik achter mijn computer zit, wil ik besluiten nemen, de laatste week van mijn trip plannen. Aangezien mijn reis puf er een beetje uit is, is dat lastig. Waar wil ik nu nog echt heen? Wat voegt nog iets toe aan mijn eerdere ervaringen en belevenissen? Slapen in mijn auto, nee dat houd ik toch voor gezien. Ik maak goed gebruik van de hostel faciliteiten. En het weer is meestal goed, maar niet altijd. Als ik dan in mijn eentje al om 19:30 in de auto moet verblijven (dan is het donker)...voelt dat niet echt leuk. Ik heb vakantie en het geld wat ik in Fox heb verdiend mag ik uitgeven. En hoe dan ook, ook van die laatste week wil en zal ik genieten. Naar huis verheugen is ook gewoon iets positiefs, en goed dat dat gevoel er is!

Na twee nachten op twee verschillende, rustige plekken in het Northland, weet ik niet hoe snel ik terug moet naar de meer toeristische plekken. Heerlijk om bijna alleen in een kamer te liggen. Om geen toeristen om je heen te hebben. En alleen op het strand te lopen. Maar nee, dit zoek ik even niet. Doet me teveel aan Fox denken. Ik wil een van de velen zijn, op een terrasje zitten, mensen kijken en mensen om me heen hebben. En dat vind ik in de Bay of islands. Paihia is het plaatsje waar ik verblijf. Maar als ik besluit de boot te nemen naar een eilandje genaamd 'Urupukapuka', zie ik waarom het de bay of islands heet. Prachtig om over de heuvels op het eiland te lopen. Bos, gras, heuvels, rotsen, verschillende baaien, blauw water, vogeltjes, zon en regen. Een mooi uitstapje, nog even genieten, voor mijn trip eindigd in Auckland. Ik loop rond, kijk en maak foto's. Het weer is er niet na om op het strand te liggen...maar toch, het kan nog erger. Een heerlijke dag! Ik ben er klaar voor, laat de grote stad en dan het vliegtuig maar komen!

Het voelt als een eind-test als ik door het centrum van Auckland rijd. Druk, laagstaande zon, voetgangers overal, stoplichten. Maar het lukt me. De auto blijft heel. Ik ben geslaagd voor het links rijden in Nieuw Zeeland vind ik zelf.
Na een nachtje in een hostel, heb ik de luxe dat ik de allerlaatste 2 nachtjes Nieuw Zeeland bij een oud-vriendin mag verblijven. Ik ken Esther van de basisschool en zij woont al een paar jaar in Auckland. Super leuk, we hebben elkaar misschien al zo'n 15 jaar niet gezien! Daar aangekomen hebben we dus een hoop bij te kletsen. Haar man Niels is nog aan het overwerken, dus we besluiten samen een hapje te gaan eten. We kletsen over van alles en nog wat, een up-to-date richting elkaar. Daarna ontmoet ik Niels en onder het genot van een biertje praten we nog over mijn Fox avontuur en de rest van Nieuw Zeeland.
Auckland is de grootste stad van het land. Ongeveer een kwart (1 miljoen) van de algehele bevolking woont hier. Toch vind ik het een aangename stad. Vergelijken met Nederlanders zijn de mensen hier veel relaxter, nemen de tijd voor dingen, zijn aardig en sociaal naar elkaar. Dat zal thuis weer het meeste wennen zijn voor me: al die stress en drukte, zoveel mensen op een veel te klein oppervlakte.

Ik geniet van het huis, mijn eigen kamer. Ik kan rustig mijn spullen verzamelen, wasje doen, laatste dingen regelen. De auto heb ik verkocht aan Erna, uit Fox. Iemand die ze kent en hier woont komt hem halen (Erna haalt hem later op als ze in Auckland moet zijn). Wat een luxe. Daar heb ik toch wel geluk mee! De auto heeft een goede dienst bewezen, zo fijn!
Ik word wederom mee uit eten genomen door Esther en Niels de dag daarop. Wat lief! We hebben het gezellig en kletsen volop. Voor ik het weet gaat mijn laatste nachtje Nieuw Zeeland in. De laatste ochtend breekt aan. We rijden nog langs de stranden hier in de stad. Ik adem de laatste frisse Nieuw Zeeland lucht in.

Het zit erop. Heb ik mezelf iets bewezen? Ik wilde dit work-holiday avontuur doen, meemaken. Kijken of ik het na mijn wereldreis weer zou kunnen? Alleen...nu ook het besluit en het weggaan alleen doen,zonder anderen? Dat stukje wat ontbrak bij mijn wereldreis? Ik weet het niet. Maar het voelt wel alsof het me gelukt is. Anders dan ik had verwacht. Wat had ik verwacht? Geen idee. Of ik het nogmaals zou kunnen, tsja. Nee niet in Fox!!! Fox laat ik graag ver achter me. Of ik het zou willen? Nu even niet. Het is even genoeg zo. Toch voel ik het wel eventjes als ik weer afscheid neem van het reizen zelf. Maar het is goed zo, ik ben voldaan.

Bedankt iedereen in Nieuw Zeeland die het tot een prachtige ervaring heeft gemaakt. De mooie, leuke, lieve mensen die ik gelukkig ook heb ontmoet. Een wonderlijk mooi land.
De vrienden en familie in Nederland, die me in moeilijke tijden ook enorm gesteund hebben. De reacties op mijn verslagen en in het algemeen, hebben mij enorm geholpen. Bedankt!
En ik zeg...Tot snel!