Het besluit
Blijf op de hoogte en volg Fenna
19 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Fox Glacier
Een vreemd gevoel als we op oudejaarsavond bij een van de barretjes een kaart spel doen met collega's. Sommige zijn er rond 10 uur al vandoor, naar huis. Het is rustig, bijna niemand. De lichten gaan al uit tegen 11 uur. Huh, het is bijna nieuwjaar? Wordt dat niet gevierd? Dat is de enige avond dat ik perse wil opblijven om toch een soort overwinning van het jaar te vieren. Ik ben zo blij als het januari is, dan breekt er gevoelsmatig toch weer een nieuwe tijd aan.
Gelukkig dat we met een paar collega's besluiten naar een andere pub te gaan. Iedereen die in Fox is en nieuwjaar wil vieren zit daar! Het is bomvol. Gelukkig, dat past beter bij mijn gevoel. Het is al snel zo ver en ik loop een beetje verdwaald rond. Een paar bekende wens ik een 'happy newyear.' Stiekem ben ik wel blij dat een aantal lieve vrienden en familieleden ook 12 uur vooruit denken, ik krijg een hoop berichtjes uit Nederland. Dat voelt goed. Met hen vier ik het eigenlijk het liefste.
Maar toch heeft deze pub ook wel iets, en ik drink er nog een biertje op met een collega. Ik ben net herstellende van het ziek zijn dus wil het rustig aan doen. Ook de wekker zal 's ochtends om 6:30 gaan, in verband met een aantal klanten die zo nodig om half 8 in de ochtend al willen springen.
Ik ben moe die dag. Maar nieuwjaar start met goed weer, dat beloofd wat? Als ik helemaal blij met 'happy newyear' het kantoor in kom krijg ik amper reactie. Uhm. Collega's lijken nieuwjaarsdag toch minder interessant te vinden dan ik. Een beetje 'n domper. Ik wil zo graag dit nieuwe jaar vieren.
Dan maar parachutes vouwen, daarvoor ben ik toch hier.
De dagen daarna heb ik mijn ziek zijn weer helemaal onder de knie. Bah! Ik voel me echt belabberd. Zo verkouden dat ik claustrofobisch met mijn eigen hoofd rondloop, er kan geen lucht in of uit mijn neus. Mijn ogen zijn dik en moe. Ik wil slapen.
Dat gaat natuurlijk niet. Een paar drukke dagen breken aan. 30 En 41 klanten per dag (als ik terug lees in mijn notitieboekje eigenlijk ook alleen maar die twee dagen eigenlijk...). Dat is nog makkelijk te doen aangezien ik het vouwen met mijn collega samen doe. En gelukkig heb ik elke dag wel even tijd voor een middag dutje. De dag dat ik me zo beroerd voel dat ik echt mijn bed niet uit kom in de ochtend, helpt het weer me gelukkig een handje. Zo voel ik me ook niet schuldig dat ik niks kan, nu er niks gedaan kàn worden.
Uiteindelijk loop ik al ruim 2 weken met deze vermoeidheid en verkoudheid rond, ik wil de dokter zien. Daar slaag ik na 4 dagen proberen eindelijk in. Wegens feestdagen en omdat het Fox is, is er niet altijd iemand aanwezig. Als het zover is krijg ik tabletjes en een andere neusspray. Fijn! Vanaf dat moment gaat het weer bergopwaarts. Ik krijg weer lucht.
En dan krijg ik bezoek! Twee collega's van het buitensport bedrijf Rocks 'n Rivers. Mark en Nadine reizen door Nieuw Zeeland en doen ook Fox aan. Het is zo gezellig en fijn om even twee, voor mij bekende, Nederlanders om mij heen te hebben. Ik leid ze rond op het vliegveldje en show mijn kleine huisje. In de avond gaan we heerlijk uit eten bij een Aziatisch restaurant en we genieten ervan! Even lekker bijkletsen. Mark en Nadine hebben werkelijk waar geluk, ze zijn hier drie dagen en hebben geen druppel regen. Op de tweede dag klaart het in de namiddag prachtig op en ze besluiten uiteindelijk om de letterlijke sprong te wagen. Als ze toch eens willen parachute springen, is dit toch wel een ultieme mogelijkheid. Helaas kan ik niet mee springen met mijn camera, gezien mijn verkoudheid durf ik dat nog niet aan. Maar op het landingsveld sta ik klaar met mijn fotocamera. Wat is dat super! Twee blije vrolijke gezichten als ze terug op aarde zijn! Ik leef helemaal mee en ervaar bijna hetzelfde gevoel weer van de eerste keren springen. Prachtig! Het was een succes, gelukkig. En ik ben blij dat ze dit heldere uitzicht hadden.
We sluiten de dag af met een etentje samen in de keuken hier. En natuurlijk wat biertjes. Voor we het weten is het al middernacht en tijd om onder de dekens te kruipen. Het doet me goed, wat een leuke dag!
De dag daarna is het bewolkt. Mark en Nadine gaan weer verder richting het noorden. Ik lift nog even mee naar Franz Josef voor boodschappen, en zwaai ze daar uit. Bedankt voor de geweldige dagen!
Ik voel me beter. Het weer wordt weer slechter. Gelukkig geen regen, maar geheel bewolkt. Misschien nog wel frustrerender omdat het niet overtuigend is. Het blijft hele dagen wachten op 'klaart het nog op'? Alles en iedereen in Fox draait op volle toeren. Helikopters kunnen gewoon vliegen, restaurantjes hebben de klanten. Alleen Skydive Fox ligt op z'n gat. Zucht.
Maar ik heb mijn backup! Ik kan weer af en toe oppassen bij Daniëlle en Alana. Zij hebben nog zomervakantie, maar de ouders moeten werken. Ze zijn blij als ik wat uurtjes kom zodat zij de deur uit kunnen. En ik ben er ook blij mee! Ik breng ze naar zwemles in de ochtend. Wat leuk is om te zien. Het is naast het schooltje, en klein gebouw (lijkt bijna een kas), met een klein zwembad. Ze hebben zwemles in leeftijd-ervaringsniveau. Het zijn dan ook maar groepjes van 2-4 kinderen per les. De kinderen hier kunnen zwemles krijgen in de zomervakantie, twee weken lang elke ochtend 40 minuten. Even veel en intensief dus. Maar de kinderen kunnen zwemmen zoals ik kan zien, dus het zal wel werken.
Ik vind het leuk om wat te ondernemen met de kinderen. We bakken broodjes, maken armbandjes, kijken een film of gaan tekenen. Als ik de jongste, Alana een zon zie tekenen met een gezichtje, besef ik me dat het toch internationaal hetzelfde is. Waarom tekenen kinderen altijd en overal de zon met een gezicht? Leuk, interessant! Ik weet het antwoord niet. Maar deze zon krijgt ook nog een zonnebril op. En dat voor een kind in Fox (met al die zon...) Ik moet lachen.
Ik twijfel al over mijn verblijf hier, sinds mijn aankomst. Wil ik dit? Stop ik? Haak ik eerder af? Ik begon met een grote dip maar halverwege december was die weg. Nu is het halverwege januari. We hebben bijna een week niet gewerkt. De voorspellingen zijn nog de hele week slecht. Ik krijg het opeens benauwd gezien mijn financiële situatie. Thuis speelt de crisis ook nog steeds, helemaal in de zorg. Wat ga en kan ik doen als ik terug ben? Vanaf april betaal ik mijn huur weer. Nadenken. Piekeren. Nee, ik heb geen zin in een nieuwe dip. Ik heb altijd getwijfeld maar nooit besloten (of uiteindelijk wel, om te blijven). Maar nu is het me opeens duidelijk. Ik ga een maand eerder weg. Begin april wil ik thuis zijn om werk te zoeken. Ik verdien hier niks en dat gaat niet goed. In drie maanden tijd heb ik nèt mijn terug-ticket bij elkaar gespaard. Dat had ik me niet voorgesteld als fulltime packer...
De grote stap is het mijn bazen te vertellen. Ik lig een nacht wakker, ik ben 100 % zeker van mijn keuze. Eindelijk voelt het goed. Maar hoe reageren de anderen? Worden ze boos?
In de ochtend voor ik ga oppassen moet ik mezelf duidelijk maken dat het is zoals het is. Mijn beslissing ga ik niet uit de weg, bang voor wat een reactie van iemand anders kan zijn. Kom op, mijn leven. Ik loop naar een van de bazen en vertel 't hem. Hij snapt me helemaal! Hij baalt zelf ook van de situatie. Iedereen hier krijgt financiële problemen zo. Het is niet leuk maar hij verwijt me niks.
Een fijne reactie! Ze mogen me ook niks verwijten, want het is gewoon zo en ik maak mijn keuze.
Ik kan, nu figuurlijk, ook weer ademhalen. Ik zie een beetje licht in de duisternis. En het is opeens bijna aftellen, nog maar 1.5 maand hier. En dan natuurlijk nog wel het rondreizen! Ik heb een kleine buffer, en Nieuw Zeeland verlaten zonder het te zien...No Way! Opgelucht ga ik naar de oppaskinderen. Moe, maar tevreden en trots op mezelf.
De volgende dagen blijft het weer dramatisch. In een week tijd kunnen we 10 parachutes vouwen. Oftewel 5 per persoon. Oftewel zo goed als geen inkomen. Het voelt soms claustrofobisch. Ik ben te actief voor Fox. Ik moet mezelf dan letterlijk kalm houden. In mijn caravan, even diep ademhalen, muziek aan en iets voor mezelf doen. Ik kan nu het licht aan het einde van de tunnel zien. Dat klinkt heel depri, maar ik moet me er soms ook doorheen slaan. De tijd doorkomen. Er is zo weinig afwisseling in dit leventje hier.
Als ik op een avond in mijn caravan zit, hoor ik de koeien loeien. Dat doen ze vaker, maar op dit tijdstip? Het valt me op, maar onbewust. Als ik na een kwartier nog meer geluid hoor kijk ik door mijn gordijntjes naar buiten. Er loopt een koe langs mijn raam!? Ik ga naar buiten en zie alle ontsnapte koeien én stieren. Ik moet lachen en roep een collega...die schrikt als hij zijn caravan deur opendoet en op een stier stuit. Ik maak foto's. Mijn collega vraagt zich meer af of we onze baas niet even moeten bellen. Oja, wellicht. Uiteindelijk met z'n vieren drijven we het vee terug een weiland in. Ik moet nog lachen als ik in bed lig. Dit is de afwisseling in mijn Fox leventje!
Gelukkig dat we met een paar collega's besluiten naar een andere pub te gaan. Iedereen die in Fox is en nieuwjaar wil vieren zit daar! Het is bomvol. Gelukkig, dat past beter bij mijn gevoel. Het is al snel zo ver en ik loop een beetje verdwaald rond. Een paar bekende wens ik een 'happy newyear.' Stiekem ben ik wel blij dat een aantal lieve vrienden en familieleden ook 12 uur vooruit denken, ik krijg een hoop berichtjes uit Nederland. Dat voelt goed. Met hen vier ik het eigenlijk het liefste.
Maar toch heeft deze pub ook wel iets, en ik drink er nog een biertje op met een collega. Ik ben net herstellende van het ziek zijn dus wil het rustig aan doen. Ook de wekker zal 's ochtends om 6:30 gaan, in verband met een aantal klanten die zo nodig om half 8 in de ochtend al willen springen.
Ik ben moe die dag. Maar nieuwjaar start met goed weer, dat beloofd wat? Als ik helemaal blij met 'happy newyear' het kantoor in kom krijg ik amper reactie. Uhm. Collega's lijken nieuwjaarsdag toch minder interessant te vinden dan ik. Een beetje 'n domper. Ik wil zo graag dit nieuwe jaar vieren.
Dan maar parachutes vouwen, daarvoor ben ik toch hier.
De dagen daarna heb ik mijn ziek zijn weer helemaal onder de knie. Bah! Ik voel me echt belabberd. Zo verkouden dat ik claustrofobisch met mijn eigen hoofd rondloop, er kan geen lucht in of uit mijn neus. Mijn ogen zijn dik en moe. Ik wil slapen.
Dat gaat natuurlijk niet. Een paar drukke dagen breken aan. 30 En 41 klanten per dag (als ik terug lees in mijn notitieboekje eigenlijk ook alleen maar die twee dagen eigenlijk...). Dat is nog makkelijk te doen aangezien ik het vouwen met mijn collega samen doe. En gelukkig heb ik elke dag wel even tijd voor een middag dutje. De dag dat ik me zo beroerd voel dat ik echt mijn bed niet uit kom in de ochtend, helpt het weer me gelukkig een handje. Zo voel ik me ook niet schuldig dat ik niks kan, nu er niks gedaan kàn worden.
Uiteindelijk loop ik al ruim 2 weken met deze vermoeidheid en verkoudheid rond, ik wil de dokter zien. Daar slaag ik na 4 dagen proberen eindelijk in. Wegens feestdagen en omdat het Fox is, is er niet altijd iemand aanwezig. Als het zover is krijg ik tabletjes en een andere neusspray. Fijn! Vanaf dat moment gaat het weer bergopwaarts. Ik krijg weer lucht.
En dan krijg ik bezoek! Twee collega's van het buitensport bedrijf Rocks 'n Rivers. Mark en Nadine reizen door Nieuw Zeeland en doen ook Fox aan. Het is zo gezellig en fijn om even twee, voor mij bekende, Nederlanders om mij heen te hebben. Ik leid ze rond op het vliegveldje en show mijn kleine huisje. In de avond gaan we heerlijk uit eten bij een Aziatisch restaurant en we genieten ervan! Even lekker bijkletsen. Mark en Nadine hebben werkelijk waar geluk, ze zijn hier drie dagen en hebben geen druppel regen. Op de tweede dag klaart het in de namiddag prachtig op en ze besluiten uiteindelijk om de letterlijke sprong te wagen. Als ze toch eens willen parachute springen, is dit toch wel een ultieme mogelijkheid. Helaas kan ik niet mee springen met mijn camera, gezien mijn verkoudheid durf ik dat nog niet aan. Maar op het landingsveld sta ik klaar met mijn fotocamera. Wat is dat super! Twee blije vrolijke gezichten als ze terug op aarde zijn! Ik leef helemaal mee en ervaar bijna hetzelfde gevoel weer van de eerste keren springen. Prachtig! Het was een succes, gelukkig. En ik ben blij dat ze dit heldere uitzicht hadden.
We sluiten de dag af met een etentje samen in de keuken hier. En natuurlijk wat biertjes. Voor we het weten is het al middernacht en tijd om onder de dekens te kruipen. Het doet me goed, wat een leuke dag!
De dag daarna is het bewolkt. Mark en Nadine gaan weer verder richting het noorden. Ik lift nog even mee naar Franz Josef voor boodschappen, en zwaai ze daar uit. Bedankt voor de geweldige dagen!
Ik voel me beter. Het weer wordt weer slechter. Gelukkig geen regen, maar geheel bewolkt. Misschien nog wel frustrerender omdat het niet overtuigend is. Het blijft hele dagen wachten op 'klaart het nog op'? Alles en iedereen in Fox draait op volle toeren. Helikopters kunnen gewoon vliegen, restaurantjes hebben de klanten. Alleen Skydive Fox ligt op z'n gat. Zucht.
Maar ik heb mijn backup! Ik kan weer af en toe oppassen bij Daniëlle en Alana. Zij hebben nog zomervakantie, maar de ouders moeten werken. Ze zijn blij als ik wat uurtjes kom zodat zij de deur uit kunnen. En ik ben er ook blij mee! Ik breng ze naar zwemles in de ochtend. Wat leuk is om te zien. Het is naast het schooltje, en klein gebouw (lijkt bijna een kas), met een klein zwembad. Ze hebben zwemles in leeftijd-ervaringsniveau. Het zijn dan ook maar groepjes van 2-4 kinderen per les. De kinderen hier kunnen zwemles krijgen in de zomervakantie, twee weken lang elke ochtend 40 minuten. Even veel en intensief dus. Maar de kinderen kunnen zwemmen zoals ik kan zien, dus het zal wel werken.
Ik vind het leuk om wat te ondernemen met de kinderen. We bakken broodjes, maken armbandjes, kijken een film of gaan tekenen. Als ik de jongste, Alana een zon zie tekenen met een gezichtje, besef ik me dat het toch internationaal hetzelfde is. Waarom tekenen kinderen altijd en overal de zon met een gezicht? Leuk, interessant! Ik weet het antwoord niet. Maar deze zon krijgt ook nog een zonnebril op. En dat voor een kind in Fox (met al die zon...) Ik moet lachen.
Ik twijfel al over mijn verblijf hier, sinds mijn aankomst. Wil ik dit? Stop ik? Haak ik eerder af? Ik begon met een grote dip maar halverwege december was die weg. Nu is het halverwege januari. We hebben bijna een week niet gewerkt. De voorspellingen zijn nog de hele week slecht. Ik krijg het opeens benauwd gezien mijn financiële situatie. Thuis speelt de crisis ook nog steeds, helemaal in de zorg. Wat ga en kan ik doen als ik terug ben? Vanaf april betaal ik mijn huur weer. Nadenken. Piekeren. Nee, ik heb geen zin in een nieuwe dip. Ik heb altijd getwijfeld maar nooit besloten (of uiteindelijk wel, om te blijven). Maar nu is het me opeens duidelijk. Ik ga een maand eerder weg. Begin april wil ik thuis zijn om werk te zoeken. Ik verdien hier niks en dat gaat niet goed. In drie maanden tijd heb ik nèt mijn terug-ticket bij elkaar gespaard. Dat had ik me niet voorgesteld als fulltime packer...
De grote stap is het mijn bazen te vertellen. Ik lig een nacht wakker, ik ben 100 % zeker van mijn keuze. Eindelijk voelt het goed. Maar hoe reageren de anderen? Worden ze boos?
In de ochtend voor ik ga oppassen moet ik mezelf duidelijk maken dat het is zoals het is. Mijn beslissing ga ik niet uit de weg, bang voor wat een reactie van iemand anders kan zijn. Kom op, mijn leven. Ik loop naar een van de bazen en vertel 't hem. Hij snapt me helemaal! Hij baalt zelf ook van de situatie. Iedereen hier krijgt financiële problemen zo. Het is niet leuk maar hij verwijt me niks.
Een fijne reactie! Ze mogen me ook niks verwijten, want het is gewoon zo en ik maak mijn keuze.
Ik kan, nu figuurlijk, ook weer ademhalen. Ik zie een beetje licht in de duisternis. En het is opeens bijna aftellen, nog maar 1.5 maand hier. En dan natuurlijk nog wel het rondreizen! Ik heb een kleine buffer, en Nieuw Zeeland verlaten zonder het te zien...No Way! Opgelucht ga ik naar de oppaskinderen. Moe, maar tevreden en trots op mezelf.
De volgende dagen blijft het weer dramatisch. In een week tijd kunnen we 10 parachutes vouwen. Oftewel 5 per persoon. Oftewel zo goed als geen inkomen. Het voelt soms claustrofobisch. Ik ben te actief voor Fox. Ik moet mezelf dan letterlijk kalm houden. In mijn caravan, even diep ademhalen, muziek aan en iets voor mezelf doen. Ik kan nu het licht aan het einde van de tunnel zien. Dat klinkt heel depri, maar ik moet me er soms ook doorheen slaan. De tijd doorkomen. Er is zo weinig afwisseling in dit leventje hier.
Als ik op een avond in mijn caravan zit, hoor ik de koeien loeien. Dat doen ze vaker, maar op dit tijdstip? Het valt me op, maar onbewust. Als ik na een kwartier nog meer geluid hoor kijk ik door mijn gordijntjes naar buiten. Er loopt een koe langs mijn raam!? Ik ga naar buiten en zie alle ontsnapte koeien én stieren. Ik moet lachen en roep een collega...die schrikt als hij zijn caravan deur opendoet en op een stier stuit. Ik maak foto's. Mijn collega vraagt zich meer af of we onze baas niet even moeten bellen. Oja, wellicht. Uiteindelijk met z'n vieren drijven we het vee terug een weiland in. Ik moet nog lachen als ik in bed lig. Dit is de afwisseling in mijn Fox leventje!
-
19 Januari 2015 - 07:38
Eus:
Hoi Fenna. Even snel voor ik naar mijn werk ga. Respect voor je doorzettingsvermogen, respect voor je wijze besluit! Leuk dat je met Pinksteren thuis bent!
Heel veel liefs van ons allevier. xxxEus
-
19 Januari 2015 - 08:01
Erwin:
Moedig besluit Fenna! We kijken uit naar je komst! -
19 Januari 2015 - 08:34
Sanna:
hej Fenna,erg dapper besluit van je!!!natuurlijk zie ik je graag terug in NL...hopelijk nog een fijne en goede tijd daar!!xxSanna -
19 Januari 2015 - 08:47
Mirjam Van Asperen:
Hi Fenna,
Heel goed besluit!
Je hebt het lang genoeg geprobeerd en nu uitkijken naar je rondreis.
-
19 Januari 2015 - 09:37
Corine:
Het is jouw leven en dus goed dat je deze keuze maakt! Geniet van het rondreizen! -
19 Januari 2015 - 10:11
Yvonne Kleyheeg:
ik wist het natuurlijk al maar ik wil toch nogmaals zeggen wat een respect voor je te hebben dat je dit besluit hebt genomen. -
19 Januari 2015 - 10:43
Judith Vos:
Mooi verhaal fenna!
Fijn dat je voor jezelf een keus hebt gemaakt.
Kan me voorstellen dat dat veel rust geeft! -
19 Januari 2015 - 13:31
Bernadette, De Mamma:
Ha,
gezellig, een paar weekjes hier op zolder in april!! Pasen....lente, in mei tante van a boy, komt helemaal goed...xxx -
19 Januari 2015 - 20:44
Nicole:
Hee meid! Moedig v je en goed dat je aan
jezelf denkt! Wat zoek je voor werk? Geniet
nog deze 1,5 maand!! Knuffel nicole -
19 Januari 2015 - 22:14
Luz:
Well done. Moedig maar slim besluit. Slimme tante gij. Xx
-
20 Januari 2015 - 10:59
Ans Janssen:
Het is niet echt een verrassing...maar wel stoer dat je een besluit hebt genomen...ik hoop dat je geniet van je laatste stukje (rondreis) in NZ.En vergeet niet er is als je terug bent nog zoveel moois te beleven & te ontdekken. -
02 Februari 2015 - 22:27
Robin Awater :
Hey Fenna, jouw keuzes vragen sowieso veel moed en je doet het maar wel! Echt top :) Eigenlijk vind ik het jammer dat het koeien/stieren verhaal maar zo kort was, dat zijn leuke avonturen om over te lezen ;) succes en groetjes! - Robin -
14 Februari 2015 - 18:38
Trudi:
Hoi Fenna,
Tjs, dat is niet niks om je plannen te veranderen. Ik bewonder het zeer dat je op jouw manier de beslissing genomen hebt om de werkperiode daar in te korten. Ik zet een petje op en neem die nu af! Verder hoop ik natuurlijk dat als je weer in dit soms natte land bent weer een keertje richting Amsterdam komt. altijd van harte welkom. Heb nog een mooie tijd daar. Veel liefs, Trudi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
