Mijn project
Blijf op de hoogte en volg Fenna
21 November 2014 | Nieuw Zeeland, Fox Glacier
Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Wat doe ik hier? Waarom ga ik niet naar een stad waar meer te beleven is? Wil ik dit? Kan ik niet beter naar huis gaan?
Vragen malen door mijn hoofd. Soms in mindere mate, soms continue. Ik wil dit niet denken maar het gebeurt. Ik wil afleiding...maar waar kan ik in dit dorpje afleiding vinden, er is zo weinig.
Ik ga hardlopen, daarna voel ik me altijd zoveel beter. En dan bekijk ik alles weer positief. Ik kan werken in mijn hobby-wereldje. Ik kan geld verdienen, om daarna in NZ zonder problemen rond te reizen, en om weer volop te springen als ik terug ben in Nederland.
Ja ik red me zeker wel. Het is maar een aantal maanden. En met een neutraal gevoel ga ik naar bed. Niet ongelukkig, maar ook niet heel gelukkig.
En met eenzelfde gevoel word ik weer wakker. Wanneer ik uit mijn caravan stap richting het toilet bedenk ik me dat ik toch nog steeds hier ben. Het is geen droom. Ik heb hiervoor gekozen, here it is. Succes Fenna, denk ik bij mezelf, dit wil je toch.
Ik ben gewend aan afwisseling, in werk, sporten, reizen. Parachute springen geeft een hoop vrijheid in mijn leven, en ook afwisseling. Dus had ik me verkeerd voorbereid op deze ervaring? Of stapte ik er werkelijk met een open-mind in? Ik weet het eigenlijk niet. Maar afwisselend is het hier tot nu toe nog zeker niet. De klanten die van over de hele wereld binnenkomen voor een sprong, zij zijn de afwisseling.
Met slecht weer word ik wakker, bedenk me dat het grauw en grijs is. Ik kleed me aan, was mijn gezicht, maak me gereed voor de dag en begin met (na eventueel hardlopen) een ontbijt. Daarna is het zoeken naar vermaak. Lezen, spelletje, brood bakken of film/ series kijken.
Met goed weer word ik wakker, bedenk me dat het goed weer is. Ik kleed me aan, was mijn gezicht, maak me gereed voor de dag en begin met (na eventueel hardlopen) een ontbijt. Daarna is het wachten op werk. En als er boekingen zijn kunnen we beginnen. Eventueel ben ik een uur onderweg met het busje om mensen op te halen in Franz Josef. Soms drie keer per dag. En daarbuiten vouw ik parachutes. Of we wachten op klanten.
Wat maakt dat ik tussendoor weinig anders kan doen. Nadenken.
Maar zoals gezegd komt het wellicht ook tot waarheid, vanaf half november zal het drukker worden (mits goed weer).
En ja hoor, 16 november is meteen de 'drukste' dag tot nu toe, sinds ik er ben. 21 Mensen mogen vandaag een gat in de lucht vallen.
Voornamelijk in de ochtend loopt 't lekker. 7 Uur 's ochtends gaan de eerste omhoog. Ik vouw parachutes, wacht en vouw wat parachutes. Nog niet heel veel. Maar blij met elk! Ik heb een dip en laat wat tranen over mijn wangen rollen. Ik heb het zwaar want ik voel me niet fijn. Ik praat er over met een collega en kan voor nu mijn hart luchten.
Ik rijd wederom naar Franz Josef voor pick-ups of drop-offs, wat stiekem ook wel fijn is. Even eruit en andere mensen zien en spreken tijdens de rit. Met een lege bus de radio hard en even voor mezelf. Of anders met toeristen, reizigers; waar zijn jullie al geweest? Wat is mooi? Waar ga je hierna naar toe? Ja springen is tof, het uitzicht in Fox is prachtig vanaf boven!
Ik realiseer me weer wat een apart vak ik heb hier, en op wat een mooie plek. Maar toch, ik voel het niet. In de loop van de dag (en die milkshake deed goed!) voel ik me weer wat positiever. Hier kan ik centen verdienen, die ik daarna kan besteden als ik NZ rond ga reizen! Dat wil ik en ik snak erna. Maar nog even geduld hebben. Dit hoort bij de deal! Ik moet het nu echt zien als werk. Dit is nog niet het reizen. Dit is anders! En ik kan zeker wel lol hebben hier. Sommige dingen moet ik me niet teveel aantrekken van wat er hier gebeurd. Ik doe mijn ding. Ik ben hier voor mezelf en niet voor anderen. Soms moet ik dingen maar gewoon laten gebeuren. Niet alles kan veranderen en soms is het zoals het is. En ik vouw parachutes en rijd de bus. De rest is mijn zaak niet.
Als ik de laatste klant terug breng naar Franz Josef kan ik gezellig met haar kletsen. Op de terugweg rijd ik richting de Fox vallei met een al laagstaande zon. Ik geniet ervan! Wauw, ik geniet?! Een goede dagafsluiter. Houd dat vast.
De dagen daarna vallen meteen weer tegen; regen. En de vooruitzichten voor de rest van de week (het is pas dinsdag): nog meer regen. Heel veel regen! Mijn caravan lekt. Ik het kit het dicht langs de ramen. En vervolgen bedek ik de halve achterkant van de caravan nog eens met plastic tasjes van de plaatselijke dorpswinkel en een hoop duct-tape. Maar waar precies de lek zit?
Met zijn vieren rijden we een kleine 3 uur naar Greymouth. Het is slecht weer, en er zijn toch geen boekingen. We willen even weg, weg van Fox, weg uit Franz. Ik ben niet de enige die gek wordt hier, gelukkig. Ik rijd en de heren zitten bij mij in de auto. Gezellig, even eruit! Wat voelt dat fijn! We hebben een korte stop in Hokitika en lopen daar rond op zoek om ergens te lunchen. Verder is er weinig te doen of te zien. We vervolgen de weg naar Greymouth waar de heren graag naar de Mac willen (gewoon omdat het kan). Ze hebben zelfs een burger-bestelling voor een van de bazen. Om mee te nemen naar Fox. Zo erg is het, die Mac bestellingen hoor ik vaker; dan stoppen ze hem thuis in de magnetron of de oven om het weer op te warmen. Jakkes!
Zo hopeloos is het bij mij niet. Ik kook goed en er is genoeg te eten. Toch mis ik de kwaliteit en vooral de prijzen van het Nederlandse eten in de supermarkten! Veel dingen doen me hier aan Amerika denken qua eten, en dat bedoel ik niet heel positief.
In Greymouth bezoeken we de de plaatselijke brouwerij en nemen er een heerlijk biertje op. Daarna is het shoppen in een grote gewone supermarkt! Vooral de duurdere producten zijn beter om hier te halen, het is zoveel duurder in Franz. En ook al wil ik het zuinig aandoen en niet te veel kopen...bij de kassa valt het toch wel weer even tegen. Achja, ik heb voorlopig weer genoeg!
We vermaken ons een paar uurtjes in dit plaatsje. Vergeleken met Fox is het heel wat. Maar eigenlijk is ook hier niks te doen en weinig moois te zien. Ja, er is een supermarkt.
Teruggekomen in Fox komt de regen met bakken, nee ik zeg containers, uit de lucht vallen. Mijn caravan lekt nog steeds. Waar zit die lek, ik heb geen idee?! Ik plak nog wat meer duct-tape aan de binnenkant. Maar ik vertrouw het voor geen meter. Misschien moet ik de caravan maar met plastic folie gaan bedekken?
Gelukkig helpt mijn baas me de dag daarna, hij kit het langs het raam op professionele wijzen dicht. Ik geloof dat het werkt, één probleem minder.
Ik ben zo in dubio. Ik probeer het positief te zien. Maar in zo'n klein plaatsje, in je caravan, in de regen...het wordt er niet makkelijker op gemaakt. Collega's worden ook ongeduldig. We hebben werk nodig, inkomen, mooi weer! We willen iets te doen hebben. En toch weet ik ook niet hoe ik me ga voelen als ik daadwerkelijk iets te doen heb. Het liefst zou ik mijn auto nemen en weggaan, niet meer terugkomen. Rondreizen en desnoods daarna naar huis komen. Maar wat houdt me dan tegen? Voelt het als opgeven? Heb ik er toch stiekem vertrouwen in dat het goed komt in de zomer, met beter weer, ook met mijn gevoel? Wacht ik eerst af of ik ander werk kan regelen ergens?
Ik blijf zo rustig mogelijk, probeer het niet al te veel uit te stralen. Maar als collega's vragen hoe het met me is floep ik daar toch de waarheid uit. Ik kan niet zeggen dat het goed gaat als het niet zo is. Ik wacht op mijn gevoel totdat ik, door wat dan ook, een besluit kan maken. Tot die tijd lees ik mijn boek, bak ik brood en kijk ik films.
Een bijkomende zaak is dat mijn broeken steeds strakker gaan zitten. Verveling, je gaat eten. En nu is dat bij mij echt niet overdreven. Maar ik heb meer koekjes op dan ik normaal in een paar maanden eet. En ik beweeg en sport minder. Ik mis het kickboksen en het klimmen, ik mis zelfs het springen! Hardlopen gaat wel goed, zo'n 4 keer in de week. Ook doe ik soms mijn eigen training in de hangaar, met de stopwatch. Push ups, sit ups, en alle oefeningen die ik kan bedenken. Ohh ik ben zo niet gemaakt om de hele dag op m'n kont te zitten wachten. Ik wil bewegen!
Ik zet mezelf een paar dagen op dieet en dat voelt alweer beter. Fruit, groente, brood en thee. Ach, weet je, het houdt me in ieder geval bezig.
Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ben heel benieuwd wat de toekomst me gaat brengen. Ik heb wederom een project met mezelf!
PS: Foto's onderaan bericht online!
En bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes. Doet me goed.
Vragen malen door mijn hoofd. Soms in mindere mate, soms continue. Ik wil dit niet denken maar het gebeurt. Ik wil afleiding...maar waar kan ik in dit dorpje afleiding vinden, er is zo weinig.
Ik ga hardlopen, daarna voel ik me altijd zoveel beter. En dan bekijk ik alles weer positief. Ik kan werken in mijn hobby-wereldje. Ik kan geld verdienen, om daarna in NZ zonder problemen rond te reizen, en om weer volop te springen als ik terug ben in Nederland.
Ja ik red me zeker wel. Het is maar een aantal maanden. En met een neutraal gevoel ga ik naar bed. Niet ongelukkig, maar ook niet heel gelukkig.
En met eenzelfde gevoel word ik weer wakker. Wanneer ik uit mijn caravan stap richting het toilet bedenk ik me dat ik toch nog steeds hier ben. Het is geen droom. Ik heb hiervoor gekozen, here it is. Succes Fenna, denk ik bij mezelf, dit wil je toch.
Ik ben gewend aan afwisseling, in werk, sporten, reizen. Parachute springen geeft een hoop vrijheid in mijn leven, en ook afwisseling. Dus had ik me verkeerd voorbereid op deze ervaring? Of stapte ik er werkelijk met een open-mind in? Ik weet het eigenlijk niet. Maar afwisselend is het hier tot nu toe nog zeker niet. De klanten die van over de hele wereld binnenkomen voor een sprong, zij zijn de afwisseling.
Met slecht weer word ik wakker, bedenk me dat het grauw en grijs is. Ik kleed me aan, was mijn gezicht, maak me gereed voor de dag en begin met (na eventueel hardlopen) een ontbijt. Daarna is het zoeken naar vermaak. Lezen, spelletje, brood bakken of film/ series kijken.
Met goed weer word ik wakker, bedenk me dat het goed weer is. Ik kleed me aan, was mijn gezicht, maak me gereed voor de dag en begin met (na eventueel hardlopen) een ontbijt. Daarna is het wachten op werk. En als er boekingen zijn kunnen we beginnen. Eventueel ben ik een uur onderweg met het busje om mensen op te halen in Franz Josef. Soms drie keer per dag. En daarbuiten vouw ik parachutes. Of we wachten op klanten.
Wat maakt dat ik tussendoor weinig anders kan doen. Nadenken.
Maar zoals gezegd komt het wellicht ook tot waarheid, vanaf half november zal het drukker worden (mits goed weer).
En ja hoor, 16 november is meteen de 'drukste' dag tot nu toe, sinds ik er ben. 21 Mensen mogen vandaag een gat in de lucht vallen.
Voornamelijk in de ochtend loopt 't lekker. 7 Uur 's ochtends gaan de eerste omhoog. Ik vouw parachutes, wacht en vouw wat parachutes. Nog niet heel veel. Maar blij met elk! Ik heb een dip en laat wat tranen over mijn wangen rollen. Ik heb het zwaar want ik voel me niet fijn. Ik praat er over met een collega en kan voor nu mijn hart luchten.
Ik rijd wederom naar Franz Josef voor pick-ups of drop-offs, wat stiekem ook wel fijn is. Even eruit en andere mensen zien en spreken tijdens de rit. Met een lege bus de radio hard en even voor mezelf. Of anders met toeristen, reizigers; waar zijn jullie al geweest? Wat is mooi? Waar ga je hierna naar toe? Ja springen is tof, het uitzicht in Fox is prachtig vanaf boven!
Ik realiseer me weer wat een apart vak ik heb hier, en op wat een mooie plek. Maar toch, ik voel het niet. In de loop van de dag (en die milkshake deed goed!) voel ik me weer wat positiever. Hier kan ik centen verdienen, die ik daarna kan besteden als ik NZ rond ga reizen! Dat wil ik en ik snak erna. Maar nog even geduld hebben. Dit hoort bij de deal! Ik moet het nu echt zien als werk. Dit is nog niet het reizen. Dit is anders! En ik kan zeker wel lol hebben hier. Sommige dingen moet ik me niet teveel aantrekken van wat er hier gebeurd. Ik doe mijn ding. Ik ben hier voor mezelf en niet voor anderen. Soms moet ik dingen maar gewoon laten gebeuren. Niet alles kan veranderen en soms is het zoals het is. En ik vouw parachutes en rijd de bus. De rest is mijn zaak niet.
Als ik de laatste klant terug breng naar Franz Josef kan ik gezellig met haar kletsen. Op de terugweg rijd ik richting de Fox vallei met een al laagstaande zon. Ik geniet ervan! Wauw, ik geniet?! Een goede dagafsluiter. Houd dat vast.
De dagen daarna vallen meteen weer tegen; regen. En de vooruitzichten voor de rest van de week (het is pas dinsdag): nog meer regen. Heel veel regen! Mijn caravan lekt. Ik het kit het dicht langs de ramen. En vervolgen bedek ik de halve achterkant van de caravan nog eens met plastic tasjes van de plaatselijke dorpswinkel en een hoop duct-tape. Maar waar precies de lek zit?
Met zijn vieren rijden we een kleine 3 uur naar Greymouth. Het is slecht weer, en er zijn toch geen boekingen. We willen even weg, weg van Fox, weg uit Franz. Ik ben niet de enige die gek wordt hier, gelukkig. Ik rijd en de heren zitten bij mij in de auto. Gezellig, even eruit! Wat voelt dat fijn! We hebben een korte stop in Hokitika en lopen daar rond op zoek om ergens te lunchen. Verder is er weinig te doen of te zien. We vervolgen de weg naar Greymouth waar de heren graag naar de Mac willen (gewoon omdat het kan). Ze hebben zelfs een burger-bestelling voor een van de bazen. Om mee te nemen naar Fox. Zo erg is het, die Mac bestellingen hoor ik vaker; dan stoppen ze hem thuis in de magnetron of de oven om het weer op te warmen. Jakkes!
Zo hopeloos is het bij mij niet. Ik kook goed en er is genoeg te eten. Toch mis ik de kwaliteit en vooral de prijzen van het Nederlandse eten in de supermarkten! Veel dingen doen me hier aan Amerika denken qua eten, en dat bedoel ik niet heel positief.
In Greymouth bezoeken we de de plaatselijke brouwerij en nemen er een heerlijk biertje op. Daarna is het shoppen in een grote gewone supermarkt! Vooral de duurdere producten zijn beter om hier te halen, het is zoveel duurder in Franz. En ook al wil ik het zuinig aandoen en niet te veel kopen...bij de kassa valt het toch wel weer even tegen. Achja, ik heb voorlopig weer genoeg!
We vermaken ons een paar uurtjes in dit plaatsje. Vergeleken met Fox is het heel wat. Maar eigenlijk is ook hier niks te doen en weinig moois te zien. Ja, er is een supermarkt.
Teruggekomen in Fox komt de regen met bakken, nee ik zeg containers, uit de lucht vallen. Mijn caravan lekt nog steeds. Waar zit die lek, ik heb geen idee?! Ik plak nog wat meer duct-tape aan de binnenkant. Maar ik vertrouw het voor geen meter. Misschien moet ik de caravan maar met plastic folie gaan bedekken?
Gelukkig helpt mijn baas me de dag daarna, hij kit het langs het raam op professionele wijzen dicht. Ik geloof dat het werkt, één probleem minder.
Ik ben zo in dubio. Ik probeer het positief te zien. Maar in zo'n klein plaatsje, in je caravan, in de regen...het wordt er niet makkelijker op gemaakt. Collega's worden ook ongeduldig. We hebben werk nodig, inkomen, mooi weer! We willen iets te doen hebben. En toch weet ik ook niet hoe ik me ga voelen als ik daadwerkelijk iets te doen heb. Het liefst zou ik mijn auto nemen en weggaan, niet meer terugkomen. Rondreizen en desnoods daarna naar huis komen. Maar wat houdt me dan tegen? Voelt het als opgeven? Heb ik er toch stiekem vertrouwen in dat het goed komt in de zomer, met beter weer, ook met mijn gevoel? Wacht ik eerst af of ik ander werk kan regelen ergens?
Ik blijf zo rustig mogelijk, probeer het niet al te veel uit te stralen. Maar als collega's vragen hoe het met me is floep ik daar toch de waarheid uit. Ik kan niet zeggen dat het goed gaat als het niet zo is. Ik wacht op mijn gevoel totdat ik, door wat dan ook, een besluit kan maken. Tot die tijd lees ik mijn boek, bak ik brood en kijk ik films.
Een bijkomende zaak is dat mijn broeken steeds strakker gaan zitten. Verveling, je gaat eten. En nu is dat bij mij echt niet overdreven. Maar ik heb meer koekjes op dan ik normaal in een paar maanden eet. En ik beweeg en sport minder. Ik mis het kickboksen en het klimmen, ik mis zelfs het springen! Hardlopen gaat wel goed, zo'n 4 keer in de week. Ook doe ik soms mijn eigen training in de hangaar, met de stopwatch. Push ups, sit ups, en alle oefeningen die ik kan bedenken. Ohh ik ben zo niet gemaakt om de hele dag op m'n kont te zitten wachten. Ik wil bewegen!
Ik zet mezelf een paar dagen op dieet en dat voelt alweer beter. Fruit, groente, brood en thee. Ach, weet je, het houdt me in ieder geval bezig.
Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ben heel benieuwd wat de toekomst me gaat brengen. Ik heb wederom een project met mezelf!
PS: Foto's onderaan bericht online!
En bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes. Doet me goed.
-
21 November 2014 - 01:28
Anja:
Respect Fenna!
Het leven is niet altijd een feest, hoe graag we dat ook willen!
Je woorden zijn mooi, je gevoelens en emoties zijn herkenbaar!!
Dat is het leven en de hobbels die we allemaal tegen komen en geconfronteerd worden met, waar we ook zijn!!!
Knap dat je wacht op het juiste gevoel met daaruit altijd de juiste beslissing wat die ook mag zijn!!!!
Ik lees graag je verhalen en gun je het allerbeste!!!
Dit hoort er allemaal bij.... Achteraf zal het z'n redenen gehad hebben en je nog sterker maken dan je al bent/was!!!
Nogmaals respect!!!!
X Anja -
21 November 2014 - 08:23
Ada Van Wingerde:
Fenna, wat ben je eerlijk. Klasse!
Je schrijft weer zo mooi, ik kan het voelen...
Jij komt er uit, hoe dan ook. Je kúnt het!
Ik wens je van harte heel mooi weer, een heleboel klanten en dus een heleboel geld, zodat je straks heerlijk kunt gaan reizen!
Liefs van Ada -
21 November 2014 - 08:30
Anique:
Hey Fenna,
Balen dat het allemaal zo tegen valt, maar ik herken het wel. En ik zat notabene in Auckland!! Daar was genoeg te doen! Maar als ik iedere dag na m'n werk de stad in zou gaan was ik zo door m'n geld heen, dus heb daar ook heel veel films gekeken. Gelukkig zat mijn rondreis midden in mijn tijd in Nieuw Zeeland.
Kun je niet in Taupo aan de slag bij skydive center? Daar heb ik toen gesprongen en daar is heel wat meer te doen als bij Franz'!
Nou succes nog daar! Hoop dat je snel beter weer en meer mensen hebt!!
Liefs Anique -
21 November 2014 - 08:45
Yvonne:
wat schrijf jij geweldig, eerlijk, werkelijkheid, emotioneel. Echt waar Fenna jij hebt veel talenten.
Als je naar huis komt ben je van harte welkom hoor! Voor wie moet je je bewijzen? Je mag de lat ook best wat lager leggen voor jezelf.
Ik hoop voor je dat je het snel drukker krijgt!
Groetjes Yvonne. -
21 November 2014 - 08:54
Femke :
Hey lieve Fenna, een paar weken geleden zag ik dit bericht voorbij komen op Facebook en vond het zo mooi! Wil het nu met jou delen..."Opgeven betekent niet altijd dat je te zwak bent om door te gaan, soms betekent het dat je sterk genoeg bent om het te laten gaan". Liefs Femke -
21 November 2014 - 09:54
Esther :
Hey Fenna,
Wat leuk jouw updates te lezen! En wat is de wereld toch klein:-)
Niels en ik leven in Auckland deze dagen en we vinden NZ al drie jaar helemaal te gek!
Ik wilde je even laten weten dat je van harte welkom bent om bij ons in Auckland - Saint mary's Bay van harte een weekje (of wat langer op request:-)) te komen logeren en verkennen!
Lijkt me hartstikke leuk je weer eens te zien!
Liefs xx
Esther
Ps mail maar voor mn telefoon etc
-
21 November 2014 - 10:27
Mirjam:
Hi lieve Fenna,
Ik ben het helemaal met de voorgaande schrijvers eens, prachtig hoe je ook nu weer je gevoelens weet te verwoorden, ook al is het momenteel niet makkelijk voor je.
Maar je bent goed bezig , hebt veel zelfreflectie en het gaat zeker goed komen.
Liefs Mirjam -
21 November 2014 - 10:55
Puck:
Lieve kleine Smurf,
Reis je helemaal naar de andere kant van de wereld om mooie dingen te zien, avonturen te beleven en mensen te ontmoeten.... kom je je zelf tegen. En ben je 'gedwongen' terug geworpen op jezelf. Je vraagt je zelfs af waarom je dit ook al weer wilde?
Ik kan mezelf soms ook gek maken met waarom vragen en met alle kracht, energie en wat ik allemaal in me heb proberen de situatie te beheersen en/of te begrijpen. Maar heb geleerd het los te laten en meer te vertrouwen op mijn gevoel. En inderdaad, de ene dag lukt dat beter dan de andere dag.
Fenne, je bent super dappere, stoere, avontuurlijke en stralende kleine smurf, je smurft het wel!
Ik 'verzamel' mooie, fijne speuken (op Pinterest) om mezelf af en toe duwtje te geven, wie weet kunnen ze jou ook helpen (schrijf ze gewoon op papertjes en behang dat krot van je ermee!)
Liefs grote smurf
'Trust the timing of your life'
'Don't rush anything. when the time is right, it 'll happen'
'Mislukken, zoveel leuker dan nooit proberen!'
' Wat ben je mooi vandaag! (en gisteren trouwens ook)'
'Als een ongeluk in een hoekje zit, dan zit geluk in de rest'
'Create, grow, try and expand, dare, jump and just see where you land'
'Hoe haal je het uit je hoofd? ;-)
en de laatste
'the soul always knows what to do to heal itself. the challenge is to silence the mind'
-
21 November 2014 - 14:09
Harmen:
Hee Fenna,
Straks winnen de mooie ervaringen en herinneringen het met gemak van de minder mooie. Daar heb je nu weinig aan maar goed. Hou vol! Ook met saaiheid dealen is leerzaam, geloof ik.. Het leuke(re) komt nog. Trouwens, ik wil graag een broodbakwedstrijdje met je houden, als je terug bent. Ik ben benieuwd of je leuke baktrucjes leert daar! De broden zien er lekker uit. Pas je op met een elektrische oven in een lekke caravan? Zit je baas maar flink achter de broek als die kitrand niet afdoende is, je hebt op zijn minst recht op een droog onderkomen hoor, nondeju!!!
Liefs en sterkte!
GrX Harmen
-
21 November 2014 - 17:32
Mirjan:
Hoi fenna, wat jammer dat het je niet zo goed bevalt! Nz is helaas niet te voorspellen qua weer. Hopelijk wordt het snel beter zodat je wel je sprongen kan maken! Is er niet wat anders wat je kan doen in de buitensport daar in de omgeving als het wat minder weer is qua werk? Denk juist dat als je inderdaad weinigdoet dat je je gaat vervelen, probeer een manier te vinden om dat gat op te vullen. Als je thuis zou zitten en je had ook niet veel werk zou je je ook zo voelen denk ik. Je bent nu iets aan het doen wat je wou doen nu het nog kan op zo'n working holiday visa . Misschien dat je toch nog wat anders kan vinden. Als dit niet iets is waar je langdurig ongelukkig van wordt, is dat natuurlijk niet goed. Maar zoals je zelf zegt het blijft een apart beroep ;) nou hopelijk vermaak je je nog en blijf kijken naar de positieve dingen! -
21 November 2014 - 20:50
Eus:
Lieve Fenna
Ik leef met je mee. Op leuke en minder leuke momenten.
Geef het leven daar nog even een kans. Wat tegenslagen in het leven horen er bij. Dat je gezond blijft, is het belangrijkste.
Maar blijf eerlijk tegen jezelf, als het niet gaat en naar huis wil, is dat ook een keuze.
Ik hoop op een paar mooie, afwisselende weken.
Liefs, Eus -
22 November 2014 - 07:35
Corine:
He Kanjer.,
Wat een herkenbaar gevoel, werk is anders dan reizen en regen in een caravan is nooit fijn.
De spreuk na regen komt zonneschijn komt vast ergens vandaan.... Begrijp dat het als falen voelt als je ergens andersheen gaat, maar kiezen voor jezelf is nooit verkeerd!
Zet nog ff door en anders gewoon die rugzak pakken en op een andere plek aande slag en daarna lekker reizen! En positief ding, de koekjes zijn wel lekker begrijp ik....;)
Lieve groet uit een kikkerlandje!
X -
22 November 2014 - 10:35
Fred:
He meis,
Je schrijft wat je denkt, mooi is dat!!!!!
Relaxed alles gaat goed komen.
Fred -
22 November 2014 - 13:18
Eleen:
Ik spreek je elke week en toch kijk ik ook nog uit naar je verhalen! Zelfs over de saaiheid die je ervaart weet nog boeind en raak te schrijven! Je doet t super goed, eerlijk en uiteindelijk weet je t wel wat je moet doen. Kei mooi ook om al die steuntjes in je rug van anderen te lezen!
Lieve zus, tot skypes morgen ;) X! -
22 November 2014 - 13:41
Nadine :
Hoi fenna,
Vervelend van de ups en downs meissie....
Proberen positief te blijven en wie weet voel je je binnenkort weer een stuk beter!
Denk maar zo: na regen komt zonneschijn ;-)
Dikke kus -
22 November 2014 - 19:10
Trudi:
Ha Fenna,
Wat goed om te lezen hoe het je vergaat daar in het natte NZ.
En je bent zo eerlijk over hoe je het daar ervaart. Knap hoor.
Ik kan het me wel voorstellen. De werkelijkheid daar is niwt waaraan jij dacht toen je besloot om daar heen te gaan.
Maar volgens mij (een zogenaamde wijze oude vrouw) lukt het je om daar weer tevreden weg te gaan over x tijd. Het gaat niet vanzelf, het kost moeite, maar het lukt je wel.
Ik denk vaker aan je dan je weet, het helpt allemaal, denk ik.
Veel liefs, trudi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
