De aanhouder wint

Soms voel ik me net als Alice in Wonderland. Het voelt alsof ik in mijn droom zit. Ik word straks opeens wakker en dan ben ik weer gewoon thuis. Ik wil wakker worden. Maar toch voelt het ook alsof ik hier mijn taak eerst moet volbrengen. Dan pas kan of mag ik terug. Welke taak?

Sinds mijn vorige verhaal voel ik me over het algemeen beter. Zoveel lieve hartverwarmende en motiverende reacties heb ik gekregen en mogen lezen. Dat doet me zoveel goeds.
Ik had tientallen redenen om niet hier te willen blijven. Het wordt beetje bij beetje ingeperkt. Ik weet steeds meer wat het nu eigenlijk is. Wat de echte reden nu is waarom ik hier wel of niet wil zijn.
Ja ik mis vrienden en familie. Ik mis het doordeweekse werk-leventje, mijn ritme. Mijn diverse sporten. Dat zal ik bij thuiskomst dan ook zeker weer gaan oppakken, daar hoef ik niet bang voor te zijn. Maar de grootste boosdoener is denk ik toch het weer.

Nu ben ik hier, dus ik moet erdoorheen. Na nog wat dagen regen en slecht weer komt er eindelijk een beetje zon tevoorschijn. Rustig aan kunnen we elke dag een paar parachutes vouwen. En deze zeven dagen in een rij 'werken' eindigt met 2 mooie zonnige dagen. Wanneer ik op een dag toch echt besluit om eerder te vertrekken hier dan de bedoeling is. Is dat gevoel de dag daarna weer weg. Zon doet wonderen. Iedereen is vrolijk. Ik voel de warmte weer op mijn gezicht branden. We kunnen werken. En als er in de middag geen klanten zijn dan kan ik in ieder geval hardlopen...in de zon!

Als ik de was heb gedaan en door Fox loopt, stop er een auto. De man die uitstapt ken ik van het hotel hier tegenover, hij is de manager. Ik heb hem al vaker gesproken. Hij vraagt of ik interesse heb in een bijbaantje na schooltijd van de kinderen. Als ik wil dan kan ik met slecht weer wat middagen oppassen. Of ik dan even zijn vrouw wil aanspreken.
Natuurlijk, ik doe dat dus direct! En zo gezegd zo gedaan, die middag ga ik meteen kennis maken. Het zijn twee meiden van 7 en 9 jaar. Ze zijn enthousiast en zo ik ook. Ze wonen in Fox in een mooi schoon groot huis. Heerlijk om even van het vliegveldje weg te kunnen zijn. Met slecht weer kan ik er even tussenuit, iets doen, en wat bijverdienen.
Dat doet me goed, wetende dat ik geen hele dagen meer mezelf moet vermaken met slecht weer.
Om 3 uur sta ik buiten het schoolhek te wachten. De meiden komen naar buiten en zijn altijd verrast. Soms ben ik er, soms is hun moeder er. Het is een klein schooltje met maar 2 gemengde klassen. Waarvan de klassen niet groter dan 10 en 15 kinderen.
Ik ben blij om voor de meiden te zorgen. Ze weten veel zelf maar toezicht is wel nodig. Zoals echte zusjes, kunnen ze lekker tegen elkaar snauwen en tekeer gaan. Maar ondertussen ook weer gezellig samen spelen. Buiten de 2 meiden zijn er ook nog 2 katten en een hond. Een vol huishouden dus!
Als de ouders na 5 uur thuis komen op een vrijdagmiddag en de kinderen een film kijken met vriendinnen, krijg ik nog een biertje aangeboden. Ja waarom eigenlijk niet? We kletsen en drinken er nog eentje. Zo fijn om even andere gezichten voor me te hebben, en mijn eigen ding te doen buiten de dropzone om.
Als ik tevreden terug loop naar mijn caravan, aan het begin van deze vrijdagavond, besluit ik zelfs de kroeg te schrappen. Even niet. Even geen mannelijke collega's die voornamelijk over 'chicks' praten en wat ze er allemaal wel niet mee gedaan hebben óf ermee willen doen. Ik ben vandaag het mannen-geblaat even zat.

De voorspellingen van komende week zijn er weer niet beter op; regen! Ik word wakker en besluit voor de verandering weer eens hard te lopen. Het regenwoud in, richting de parkeerplaats bij de gletsjer is mijn favoriet. Rustig, weg van het dorp, en mooi! Als ik terug ren besluit ik vandaag met fotocamera deze wandeling een rustig te maken.
Dus zo'n uurtje later volg ik de route opnieuw. Maar nu als zijnde toerist die er de tijd voor neemt. Het is bewolkt en het miezert dus springen wordt het niet vandaag. Ik droom helemaal weg in mijn wereldje van regenwoud en fotograferen. Ik zit in een flow en ik geef me even helemaal over. Ikzelf, met mijn gedachten en bezigheden. Zo heerlijk. Niemand om me heen. Ik geniet ervan. Uiteindelijk loop ik op een rustig tempo steeds verder en verder. Tot ik een nieuw wandelpad zie waar ik nog niet ben geweest. Aangezien ik nieuwsgierig ben en niet terug wil voordat ik alles heb gezien, vervolg ik mijn weg. Het doet me denken aan mijn gehele Nieuw Zeeland avontuur...wil ik daarom niet opgeven in Fox, omdat ik wil weten waar het me brengt tot het einde? Het brengt me tot een ander uitkijkpunt op de gletsjer. Het regent, laaghangende bewolking en mist, maar ik kan de gletsjer zien! Met een tevreden gevoel, en pijnlijke voeten na al dat ge-ren en geloop, volg ik het pad terug naar Fox. Het is aan het opklaren en ik versnel mijn pas. Wellicht kunnen we nog werken?!
Als ik na mijn lunch, in het tevoorschijn komend zonnetje, toevallig van een collega hoor dat de piloot vandaag op cursus is, ben ik even boos. Waarom wist iedereen dat gisteren dan al en ik niet? Moet ik naar de pub om iets te horen over werk? Ik mis wel vaker werkgerelateerde dingen. Niemand die bedenkt dat ik het wellicht ook wil weten? Aargh.
Maar snel vergeten. Waarschijnlijk had ik mijn dag toch niet anders ingericht. Ik heb heerlijk gewandeld en prachtige foto's gemaakt!
De ochtend daarna weet ik meteen dat het mijn dag niet wordt. Ik begin chagrijnig, verdrietig, teleurgesteld, twijfelend. Een collega die een grapje maakt over een 'sad dutchie'. Punt. Ik vertrek naar mijn caravan. Ja ik wil toch echt weg hier. Mijn hoofd knalt vandaag uit elkaar van het denken en piekeren. Om ook letterlijk gek van te worden. Ik lig de hele ochtend in bed en slaap veel. Ik lees, ik huil. Ik probeer het wederom uit te stellen, ik wil of kan niet besluiten. Als het morgen nog zo is ga ik wel met de baas praten. Wellicht voelt het morgen toch weer anders. Uitstellen van verlangen. Dat heb ik afgelopen zomer geleerd en dit is een ultieme test.

De volgende morgen word ik met spreekwoordelijke hoofdpijn wakker. Mijn kop explodeert bijna van het gepieker. Het is 7 uur in de ochtend. Slecht weer, lage bewolking en mist maar het is droog. Ik trek mijn hardloopschoenen aan en ren een uur. Waarbij voornamelijk de eerste helft verschrikkelijk is. Stop met denken, ik word er gek van! Maar ik besluit vandaag mijn baas in ieder geval te vertellen wat er allemaal speelt. Dat ik twijfels heb.
Als ik terug kom van het rennen, zitten mijn baas en 2 collega's treurig voor hun uit te staren. Ja het weer, iedereen wordt er gek van. Mijn baas vertelt. Zelfs de koeien grazen hele dagen en komen geen grammetje aan. Te weinig zon voor het gras, te weinig voedingsstoffen. Heel Nieuw Zeeland heeft slecht of slechter weer dan anders. Andere dropzones kunnen ook weinig springen.
Aah...en daar hebben we het weer. Ik word weer uit mijn dromen de echte wereld in getrokken, dankjewel! Ik ben niet de enige die er last van heeft. Het is even doorzetten, tijden veranderen sowieso. Het komt wel goed. En anders niet. Ik ben hier met andere mensen, die hetzelfde gevoel hebben.
Mijn baas en collega's helpen me, voor hen onbewust, uit mijn gepieker. Oef, er zit weer ruimte in mijn hoofd. Ik kan dit wel, en wil het ook. Laat die dips maar komen af en toe, deze heb ik doorstaan. En dat was tot nu toe de zwaarste! De voorspellingen zijn klote, maar die zon zien we echt nog wel!
De week hierna is het voornamelijk heel veel bewolkt, en meer regen in de middagen. Ik weet niet hoe, maar ik heb bijna een 'volle' agenda. Ik vermaak me in de ochtend met hardlopen en oefeningen. De middagen kan ik allemaal oppassen. De ouders zijn erg blij met het slechte weer, aangezien zij dan langer kunnen doorwerken.
Een avond wordt gevuld met een korte EHBO cursus. De plaatselijke verpleegster vertelt over CPR en wat andere dingen. Ik besef me dat het toch wel heel anders is hier, zo afgelegen, dan in NL. Als iemand hier een ernstig ongeluk maakt, dan komt de plaatselijke ambulance en die kunnen een uitgebreide eerste hulp doen. Maar wanneer je richting ziekenhuis moet, komt de helikopter. Dat kan goed 1.5 uur duren. Geen ongelukken maken dus! Wanneer hier trouwens de ambulance of brandweer nodig is, gaat het luchtalarm af. De vrijwilligers die deze taak kunnen volbrengen, worden op die manier uit de dagelijkse bezigheden gehaald. Iedereen weet het, als er iets ergens aan de hand is. Mijn beide bazen zitten bij de vrijwillige brandweer.
Op een woensdag besluit ik, na 14 km hardgelopen te hebben, een omgeving te verkennen die ik nog niet ken. Ik ga richting de Franz Josef gletsjer. Het is een prachtige wandeling, tussen de andere toeristen, richting deze gletsjer. Iets kleiner dan die van Fox, maar dat is niet te zien zolang je er niet overheen vliegt. Ik ben blij weer meer foto's te kunnen maken. Heerlijk en prachtig allemaal! En ik moet zeggen dat het me niet tegenvalt om weer even de toerist uit te hangen. Dat smaakt naar meer.
Daarna in een restaurant bestel ik een veggie-burger. Deze is de beste die ik ooit op heb! Dat doet me goed. Ik vind dat ik die wel verdiend heb. Het moet toch leuk blijven. We hebben ondertussen al bijna 1.5 week niet kunnen springen...