Fox Glacier
Blijf op de hoogte en volg Fenna
05 November 2014 | Nieuw Zeeland, Fox Glacier
Geslaagd voor de test; ik mag springen! De eerste goede dag, zodra er plek is mag ik mee het vliegtuig in! Yipee! Ik voel wel dat ik nog moe ben, me nog niet voel zoals ik me normaal voel. Ik moet nog in dit ritme komen hier. Maar ik mag springen...dus wellicht maakt dat me wakker!
Het gaat allemaal snel. De Fletcher, het type vliegtuig hier, is vrij vlot! Ik ga mee naar 16000 ft (zo'n 5 km). Het is een pracht uitzicht als we langs de besneeuwde bergtoppen vliegen, en ik zie de gletsjer vanaf boven! Maar het gaat zo snel, het voelt alsof ik droom. Zuurstof regelen, zuurstof weer wegdoen..klaar maken...oww ik moet de deur al uit! Daar ga ik dan, alleen in het luchtruim boven Fox Glacier! Prachtig! De bergen, de oceaan, de bossen. Een lange vrije val, die nog iets wat langer wordt (niet de bedoeling) doordat er iets gebeurd voor de opening van de parachute. Maar eind goed al goed, en daar vlieg ik dan onder mijn parachute! Welkom in Fox!
Dat was mijn eerste sprong, oftewel ik ben het team een biertje verschuldigd. Het is een prachtdag. In de middag zijn er geen klanten dus ik pak de auto en rijd langs de toeristische plekjes. Het Matheson meer en de gletsjer. Beide een half uurtje lopen vanaf de parkeerplaats. Het meer is beroemd door zijn fotogenieke ligging. Wanneer het windstil is en helder zie je de bergen weerspiegelen in het water. Prachtig!
Daarna ga ik omhoog richting de gletsjer. Dit plaatsje is voornamelijk daardoor bekend, dus wie ben ik om dit niet zo snel mogelijk ook te zien!! Ik parkeer de auto en loop tussen alle Japanners en Chinezen de berg op. Ahja ik voel me weer de toerist. Maar ik trek me er weinig van aan en haal ze allemaal in tijdens een korte klim!
En daar is ie dan, de gletsjer! Ik kan het begin, ja of eigenlijk het einde ervan zien. Mooi! Vooral ook de omgeving, de bergen en het uitzicht. Check. Ik heb deze nu gezien vanaf boven en vanaf de zijkant. Hopelijk kan ik dit seizoen ook nog een gletsjer-hike doen.
Het is prachtig weer, de zon schijnt en mijn collega's zitten al op het terras bij de pub. Ik breng snel mijn auto terug en kom ze het verschuldigde biertje brengen! Een gezellig team, echte skydivers. Gemixt van Argentijnen, Zuid Afrikanen, een Nederlandse Nieuw Zeelander, een Duitser en ik als Nederlandse.
De eerste 2 weken word ik voornamelijk bedolven onder de info. Mark en Francois, de 2 eigenaren van het Skydive centrum, vertellen me van alles. Ook moet ik leren om het manifest te draaien (daar komen de klanten om zich aan te melden en te betalen etc.). Oftewel ik moet het computer programma leren kennen, busje rijden, video's editten ect. Af en toe vouw ik ook een parachute. Ik wil alles kunnen en leren...en eigenlijk wil ik het meteen zelf kunnen en begrijpen. Dat kost me moeite, geestelijk, want dat kan niet meteen. Ik ben al aan het werk maar krijg nog niet geheel alles betaald aangezien ik nog in training ben en hulp nodig heb. Dat valt me even zwaar als ik het hoor, want ik ben zo druk bezig! Ik snap het wel..ik wil alleen te snel. Herkenbaar.
Maar ik krijg het compliment dat ik het goed doe en dat het echt wel goed komt. Ze zijn er blij mee dat ik zo'n streber ben.
Ik ben blij als ik mijn alarm 's ochtends om 6 uur kan zetten, omdat om 7 uur de eerste klanten omhoog gaan. Dat betekend dat we iets te doen hebben! Dit is helaas maar heel af en toe in deze tijd. In de drukste dag sinds ik er ben hebben we 7 loads, oftewel vliegtuig vluchten, gehad met klanten. Dat is nog niet zo veel. Voorseizoen en slecht weer.
Wat wel veel gebeurd is dat ik wakker wordt door de regen die op mijn caravan klettert. Als je de foto's ziet van de caravan snap je waarom ik blij ben dat deze in ieder geval nog water dicht is. Oud, maar hij werkt. Ik heb het binnenin ondertussen echt mijn plekje gemaakt. Ik heb er stroom, en een kacheltje voor de koude dagen en avonden.
Ik vermaak mezelf veel met hardlopen, oefeningen, films kijken, computer spelletjes doen, boek lezen, schrijven, foto's kijken en ik heb zelfs geleerd mijn eigen brood te bakken! Ook combineren we af en toe ons tripje voor boodschappen met de hot-pools, in het dichtstbijzijnde andere plaatsje Franz Josef.
Als we dan een droge-maar te bewolkte- dag hebben of geen klanten dan ga ik er meteen op uit om iets in de omgeving te verkennen. Even weg van de dropzone.
Ik wil naar het strand, hier 20 kilometer vandaan. Want ook dat moet ik toch gezien hebben. Ik verwacht een rechte, geasfalteerde weg die kant op..maar al snel komen we op een grindweg dwars door het regenwoud. Een mooie maar bochtige route! Wel maf hoor, om dan daarna opeens aan de kust te staan. De golven zijn flink, het wordt vloed denk ik.
Max, een collega, is met mij mee. We lopen nog een stukje en komen bij een oude goud-mijn. De verroeste installatie ligt hier nog en het lijkt wel alsof ik in een filmscène ben.
De dag daarna is het wachten op mooi weer. Dat is voorspeld. Maar uiteindelijk rond 2 uur in de middag als het opklaart zijn alle klanten al letterlijk weer vertrokken (op doorreis). Helaas geen werk. Maar wel goed weer en vrij! Max en ik besluiten om de Mountain Fox te beklimmen. Ze zeggen dat er 6-8 uur voor staat...ach we kijken wel hoe ver we komen voor het donker is.
Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar dat wordt snel duidelijk! Het is voor ervaren hikers en gezonde fitte mensen; het pad, wat soms amper een pad te noemen is, gaat stijl omhoog! Door het regenwoud, oftewel alles is nat en modderig, stenen, wortels. We klimmen af en toe letterlijk met handen en voeten om maar niet uit te glijden. Omhoog is vermoeiend maar dat kan ik wel hebben...ik ben meer bang voor de terug weg.
Zonder rust gaan we door en na 1.5 uur zijn we bij de eerste top met een prachtig uitzicht over de vallei en over Fox Glacier zelf. De uitlopers van de rivier richting de oceaan, de bossen, de bergen...wauw! Dat kan ik onder de parachute ook zien, maar toch is het anders als je zelf net een steile flinke berg hebt beklommen.
We willen de route nog iets verder nemen, maar als deze bijna verdwijnt door de beplanting en de modder besluiten we dat het ook wel genoeg is geweest. Vermoeide benen. Op naar beneden!
Dit kost ongeveer evenveel tijd omdat het heel voorzichtig lopen is. Ik ben me ervan bewust dat het veilig is maar dat je toch akelig kan struikelen of vallen. Daar heb ik geen zin in. Ik ga één keer onderuit en red mezelf net op tijd van de modderpoel onder me...daar kan ik nog wel om lachen.
Wat een heerlijk gevoel om dan terug te zijn na een flinke actieve middag en een eerste biertje open te trekken.
Daarna volgen er nog een paar in de pub. Het is halloween en ongeveer een derde van de mensen is verkleed. Ik kijk om me heen, klets wat met collega's, speel pool en ik drink nog een biertje. Als ik het tijd vind om mijn bed op te zoeken loop ik terug naar de dropzone. Het is donker, en helder. Een prachtige volle sterrenhemel hier in NZ! Het maanlicht verhuld iets van de besneeuwde bergtoppen. Wauw, toch wel mooi om hier weer nieuwe ervaringen op te doen.
Ik wen aan het ritme. Vermaak me zonder iets te doen te hebben. Ik leer de mensen van mijn team beter kennen. Maar vooral het dorpsleven. Het is echt rustig en er is weinig te beleven verder. Soms kost het me moeite, en moet ik letterlijk even doorzetten. Met mooi weer is het werken of wachten op werk. Met slecht weer, wachten op goed weer. Het is een ervaring die ik rijker wil worden. Als het druk wordt in het hoogseizoen dan kan ik lekker doorwerken. Parachutes vouwen (dat mag ik vanaf nu ook eindelijkmeer gaan doen). Heerlijk...laat mij maar vouwen! Daar ben ik voor gemaakt. Niet om op mijn kont te blijven zitten in het manifest.
Ik verheug me nu al op het rondreizen door NZ in April. Maar ik ben klaar voor deze uitdaging. Laat de klanten en de zon maar komen. Ik sla me erdoor heen en maak er vast een goede tijd van!
Het gaat allemaal snel. De Fletcher, het type vliegtuig hier, is vrij vlot! Ik ga mee naar 16000 ft (zo'n 5 km). Het is een pracht uitzicht als we langs de besneeuwde bergtoppen vliegen, en ik zie de gletsjer vanaf boven! Maar het gaat zo snel, het voelt alsof ik droom. Zuurstof regelen, zuurstof weer wegdoen..klaar maken...oww ik moet de deur al uit! Daar ga ik dan, alleen in het luchtruim boven Fox Glacier! Prachtig! De bergen, de oceaan, de bossen. Een lange vrije val, die nog iets wat langer wordt (niet de bedoeling) doordat er iets gebeurd voor de opening van de parachute. Maar eind goed al goed, en daar vlieg ik dan onder mijn parachute! Welkom in Fox!
Dat was mijn eerste sprong, oftewel ik ben het team een biertje verschuldigd. Het is een prachtdag. In de middag zijn er geen klanten dus ik pak de auto en rijd langs de toeristische plekjes. Het Matheson meer en de gletsjer. Beide een half uurtje lopen vanaf de parkeerplaats. Het meer is beroemd door zijn fotogenieke ligging. Wanneer het windstil is en helder zie je de bergen weerspiegelen in het water. Prachtig!
Daarna ga ik omhoog richting de gletsjer. Dit plaatsje is voornamelijk daardoor bekend, dus wie ben ik om dit niet zo snel mogelijk ook te zien!! Ik parkeer de auto en loop tussen alle Japanners en Chinezen de berg op. Ahja ik voel me weer de toerist. Maar ik trek me er weinig van aan en haal ze allemaal in tijdens een korte klim!
En daar is ie dan, de gletsjer! Ik kan het begin, ja of eigenlijk het einde ervan zien. Mooi! Vooral ook de omgeving, de bergen en het uitzicht. Check. Ik heb deze nu gezien vanaf boven en vanaf de zijkant. Hopelijk kan ik dit seizoen ook nog een gletsjer-hike doen.
Het is prachtig weer, de zon schijnt en mijn collega's zitten al op het terras bij de pub. Ik breng snel mijn auto terug en kom ze het verschuldigde biertje brengen! Een gezellig team, echte skydivers. Gemixt van Argentijnen, Zuid Afrikanen, een Nederlandse Nieuw Zeelander, een Duitser en ik als Nederlandse.
De eerste 2 weken word ik voornamelijk bedolven onder de info. Mark en Francois, de 2 eigenaren van het Skydive centrum, vertellen me van alles. Ook moet ik leren om het manifest te draaien (daar komen de klanten om zich aan te melden en te betalen etc.). Oftewel ik moet het computer programma leren kennen, busje rijden, video's editten ect. Af en toe vouw ik ook een parachute. Ik wil alles kunnen en leren...en eigenlijk wil ik het meteen zelf kunnen en begrijpen. Dat kost me moeite, geestelijk, want dat kan niet meteen. Ik ben al aan het werk maar krijg nog niet geheel alles betaald aangezien ik nog in training ben en hulp nodig heb. Dat valt me even zwaar als ik het hoor, want ik ben zo druk bezig! Ik snap het wel..ik wil alleen te snel. Herkenbaar.
Maar ik krijg het compliment dat ik het goed doe en dat het echt wel goed komt. Ze zijn er blij mee dat ik zo'n streber ben.
Ik ben blij als ik mijn alarm 's ochtends om 6 uur kan zetten, omdat om 7 uur de eerste klanten omhoog gaan. Dat betekend dat we iets te doen hebben! Dit is helaas maar heel af en toe in deze tijd. In de drukste dag sinds ik er ben hebben we 7 loads, oftewel vliegtuig vluchten, gehad met klanten. Dat is nog niet zo veel. Voorseizoen en slecht weer.
Wat wel veel gebeurd is dat ik wakker wordt door de regen die op mijn caravan klettert. Als je de foto's ziet van de caravan snap je waarom ik blij ben dat deze in ieder geval nog water dicht is. Oud, maar hij werkt. Ik heb het binnenin ondertussen echt mijn plekje gemaakt. Ik heb er stroom, en een kacheltje voor de koude dagen en avonden.
Ik vermaak mezelf veel met hardlopen, oefeningen, films kijken, computer spelletjes doen, boek lezen, schrijven, foto's kijken en ik heb zelfs geleerd mijn eigen brood te bakken! Ook combineren we af en toe ons tripje voor boodschappen met de hot-pools, in het dichtstbijzijnde andere plaatsje Franz Josef.
Als we dan een droge-maar te bewolkte- dag hebben of geen klanten dan ga ik er meteen op uit om iets in de omgeving te verkennen. Even weg van de dropzone.
Ik wil naar het strand, hier 20 kilometer vandaan. Want ook dat moet ik toch gezien hebben. Ik verwacht een rechte, geasfalteerde weg die kant op..maar al snel komen we op een grindweg dwars door het regenwoud. Een mooie maar bochtige route! Wel maf hoor, om dan daarna opeens aan de kust te staan. De golven zijn flink, het wordt vloed denk ik.
Max, een collega, is met mij mee. We lopen nog een stukje en komen bij een oude goud-mijn. De verroeste installatie ligt hier nog en het lijkt wel alsof ik in een filmscène ben.
De dag daarna is het wachten op mooi weer. Dat is voorspeld. Maar uiteindelijk rond 2 uur in de middag als het opklaart zijn alle klanten al letterlijk weer vertrokken (op doorreis). Helaas geen werk. Maar wel goed weer en vrij! Max en ik besluiten om de Mountain Fox te beklimmen. Ze zeggen dat er 6-8 uur voor staat...ach we kijken wel hoe ver we komen voor het donker is.
Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar dat wordt snel duidelijk! Het is voor ervaren hikers en gezonde fitte mensen; het pad, wat soms amper een pad te noemen is, gaat stijl omhoog! Door het regenwoud, oftewel alles is nat en modderig, stenen, wortels. We klimmen af en toe letterlijk met handen en voeten om maar niet uit te glijden. Omhoog is vermoeiend maar dat kan ik wel hebben...ik ben meer bang voor de terug weg.
Zonder rust gaan we door en na 1.5 uur zijn we bij de eerste top met een prachtig uitzicht over de vallei en over Fox Glacier zelf. De uitlopers van de rivier richting de oceaan, de bossen, de bergen...wauw! Dat kan ik onder de parachute ook zien, maar toch is het anders als je zelf net een steile flinke berg hebt beklommen.
We willen de route nog iets verder nemen, maar als deze bijna verdwijnt door de beplanting en de modder besluiten we dat het ook wel genoeg is geweest. Vermoeide benen. Op naar beneden!
Dit kost ongeveer evenveel tijd omdat het heel voorzichtig lopen is. Ik ben me ervan bewust dat het veilig is maar dat je toch akelig kan struikelen of vallen. Daar heb ik geen zin in. Ik ga één keer onderuit en red mezelf net op tijd van de modderpoel onder me...daar kan ik nog wel om lachen.
Wat een heerlijk gevoel om dan terug te zijn na een flinke actieve middag en een eerste biertje open te trekken.
Daarna volgen er nog een paar in de pub. Het is halloween en ongeveer een derde van de mensen is verkleed. Ik kijk om me heen, klets wat met collega's, speel pool en ik drink nog een biertje. Als ik het tijd vind om mijn bed op te zoeken loop ik terug naar de dropzone. Het is donker, en helder. Een prachtige volle sterrenhemel hier in NZ! Het maanlicht verhuld iets van de besneeuwde bergtoppen. Wauw, toch wel mooi om hier weer nieuwe ervaringen op te doen.
Ik wen aan het ritme. Vermaak me zonder iets te doen te hebben. Ik leer de mensen van mijn team beter kennen. Maar vooral het dorpsleven. Het is echt rustig en er is weinig te beleven verder. Soms kost het me moeite, en moet ik letterlijk even doorzetten. Met mooi weer is het werken of wachten op werk. Met slecht weer, wachten op goed weer. Het is een ervaring die ik rijker wil worden. Als het druk wordt in het hoogseizoen dan kan ik lekker doorwerken. Parachutes vouwen (dat mag ik vanaf nu ook eindelijkmeer gaan doen). Heerlijk...laat mij maar vouwen! Daar ben ik voor gemaakt. Niet om op mijn kont te blijven zitten in het manifest.
Ik verheug me nu al op het rondreizen door NZ in April. Maar ik ben klaar voor deze uitdaging. Laat de klanten en de zon maar komen. Ik sla me erdoor heen en maak er vast een goede tijd van!
-
05 November 2014 - 23:51
Merijn :
Ha zus.
Gaaf joh, weer zo'n compleet andere ervaring. Mooi om te lezen over het niks doen in een oude caravan in een rustig dorp afgewisseld met de adrenaline-avonturen.
Hier alles goed, los van de eeuwigdurende zwartepietendiscussies. Ik ga zelf nog een weekje naar Sicilie. Geen regenwoud of gletsjers, maar wel een actieve vulkaan om te beklimmen daar. Oh, en waarschijnlijk ben ik waarschijnlijk weer eens verhuisd als je terug komt in het voorjaar (maar blijft Utrecht deze keer) . :)
Geniet ervan daar en maak een paar mooie foto's van die oude goudmijn voor me.
Veel liefs
/Merijn -
06 November 2014 - 07:52
Kim:
Wauw, wat een avontuur Fenna! En inderdaad, even doorzetten, dit is weer een ervaring voor het leven! -
06 November 2014 - 09:23
Eleen En Liene:
"Fenna buiten spelen" zegt Liene bij het kijken naar de foto's.
Helemaal waar toch?! Mooi en leuk weer om te lezen en zien! Kus!! -
06 November 2014 - 13:20
Trudi:
Ha, Fenna,
Wat een prachtig verhaal. De spanning van al het niuewe!. Hoe jij daarmee omgaat, chapeau!.
Ik geniet ervan om te lezen over wat en hoe je alles meemaakt. Ik kijk alweer uit naar het volgende bericht.
Heb het goed daar!, trudi -
06 November 2014 - 21:36
Irma Van Der Venne:
Hoi Fenna, een heel verhaal, maar daar heb je nu ook wel de tijd voor. Ik hoop voor jou dat je in de zomer geen tijd meer hebt voor zo'n lang verhaal :-) Nog veel plezier daar! Groetjes Koen en Irma -
06 November 2014 - 23:53
Sara:
Goed om te lezen! Super
Xxx -
06 November 2014 - 23:59
Harmen:
Hee fenna, leuk om te lezen, ik ga het volgen! Zet 'm op in en rond je gare caravan. Gelukkig is de omgeving zo te zien adembenemend. Liefs! -
07 November 2014 - 14:38
Nadine :
Super om je verhalen te lezen Fenna, zet hem op!
-
08 November 2014 - 08:36
Ans :
wat heb ik genoten van Fenna's avonturen ik zit er helemaal in ....op naar voor jou drukkere tijden!!liefs van je oud collega. -
08 November 2014 - 22:22
Ans Janssen:
ik wil toch ook nog even laten weten ......wat een adembenemende mooie foto's
Dat is echt genieten TOP.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
